Një ditë, djaloshi i varfër i kishte kërkuar dorën një vajze të pasur, mirëpo ajo e kishte refuzuar duke i thënë:

„Paga jote mujore është sa shpenzimet e mia ditore, andaj si po shpreson që të pranoj të martohem me ty?“

Pas 10 vitesh…

Ej, o ti! – e thirri ajo.

„Si je? Unë tash jam martuar, dhe a e din sa është rroga burrit tim? 15000 dollarë në muaj, a mund ta imagjinosh? Dhe mbi të gjitha, burri im është shumë i zgjuar.

Djaloshi ishte i pikëlluar dhe mezi po i mbante lotët, duke i dëgjuar përsëri fjalët e rënda të gruas të cilën dikur e dashuronte…

Së shpejti ju afrua burri i saj:

“Mirëdita shef, a këtu je? Po shoh se qenke njoftuar me gruan time!“

Pastaj u kthye kah gruaja dhe i tha:

“E dashur, ky është shefi im i cili menaxhon biznese me vlerë 100 milionë dollarë. Dhe imaxhino, ai ka arritur të pasurohet kaq shumë vetëm për inat të një gruaje. Kam dëgjuar se e kishte dashur shumë, kurse ajo e kishte ofenduar. Paramendo se çfarë jete të mirë do të bënte ajo grua, nëse nuk do ta refuzonte!?“

Gruaja kishte mbetur shumë e tronditur dhe pa fjalë!

Nga ky tregim mësojmë se askënd nuk duhet ta shikojmë nga lartë. Sepse kush jemi ne që të mendojmë se jemi më të mirë se të tjerët. Paraja nuk është masë e lumturisë, as kriter me të cilin duhet ta vlerësojmë dikë.

Pershtati: Miftar Ajdini