Teknika e shërimit nga mësyshi

Mënyra e shërimit nga mësyshi është përmendur në transmetimin që e ka shënuar Ahmedi, Nesaiu dhe Ibn Maxhe nga Umame ibn Sehla ibn Hunejha i cili rrëfen: “Babai im, Ebu Sehl ibn Hunejf lahej në Harare duke e hjekur pelerinën e tij derisa e shikonte Amir ibn Rebi’a. Sehli kishte lëkurë të bardhë dhe te bukur. Amiri tha: ‘Deri tani nuk kam parë këso lëkure as te virgjëresha e fshehur!’. Në të njëjtin vend Sehlin e goditi nje dhimbje e fortë e cila rritej. U lajmërua edhe Pejgamberi [salallahu alejhi ve selem] se ai (Sehli) nuk mund të ngriste kokën, ndersa ai pyeti:

‘A dyshoni në ndokend?’

‘Në Amir ibn Rebi’un’-thanë.

Pejgamberi [salallahu alejhi ve selem] e thirri dhe në mënyrë të rreptë iu drejtua:

‘Përse ndokush nga ju e mbytë vëllain e vet? Pse nuk e bekove? Laju atij!’

Amiri mbi një enë e lau fytyrën e tij, duart, bërrylat, fundin e këmbëve dhe nën rrobet (teshat) e tij. Mandej atë ujë e hodhi mbrapa mbi te dhe në atë moment Sehli u shërua.”

Nga transmetimi i cekur kuptojmë se nga goditja e syrit (mësyshit) mund të vdiset. Dijetarët islamë nuk janë të një mendimi rreth dënimit të talion-it për mbytje nga mësyshi. Mendimi i Kurtubiut është se ai që merr mësyshë duhet ta kompenzon dëmin që e ka shkaktuar. Nëse e mbytë ndokend me mësyshë atëherë dënohet me kisas (dënimi i talion-it) ose paguarjen e dijes (gjakut), Në këtë rast ai është i ngjajshëm me sihirbasin, të cilin dijetarët nuk e konsiderojnë renegat të fesë dhe nuk mbytet për kufër.

Dijetarët e medhhebit shafi e ndalojnë dënimin e talion-it duke konsideruar se me mësyshë, në shumicën e rasteve, nuk vritet.

En-Neveviu konsideron se ai që merr mësyshë nuk është i obliguar të paguajë as gjakun e as kefaret (shpagim), ngase fizikisht asgjë nuk ka bërë, pos që ka shprehur (treguar) zili dhe dëshirë për ndërprejen e ni’metit të ndokujt.

Ibn Betali përcjell nga disa dijetarë se pushteti duhet ta mbyllë në shtëpinë e tij atë që ka marrë mësyshë, kurse për te të kujdeset ndonjë kujdestar, nëse është i varfër. Arsyetimi i kësaj procedure është në atë se dëmi nga ky person eshtë më i madh se dëmi i bartësit të elefantiazës të cilit Omeri [radiallahu anhu] ia kishte ndaluar të përzihet me njerëz, apo nga dëmi që e shkakton ai i cili han hudhër e i ndalohet të prezantojë në namaz me xhemat.

El-Bali përmend edhe mënyra tjera për shërim nga mësyshi:

Njëra nga mënyrat e shërimit është edhe të vihet dora në kokën e atij që është marrë mësyshë dhe të lexohet duaja:

“Bismil-lahi erkike, min kul-li shej’in ju’dhike, min kul-li nefsin ev ajnin hasidin Allahu jeshfike, bismil-lahi erkike.” (Në emër të Allahut të bëj rukje. Prej çdo sendi që të pengon, prej çdo të keqe të ndokujt apo mësyshit Allahu të shëron. Në emër të Allahut të bëj rukje.”

Ose të lexohet duaja:

“Allahume! Raben-nasi, idh~hebil-be’s ishfi, Entesh-Shafi la shifae il-la shifaeke shifaen la jugadiru sekamen.” (O Allahu im Krijues i njerëzve, largo deshprimin! Shëro, se Ti je Shërues! Nuk ka shërim pos shërimit Tënd, shërim i cili nuk sjell sëmundje)”.

Ose lexohen suret:

Ihlas dhe Mua’vidhetejn.