Të çuditur nga këto fjalë, nxënësit e tij e pyetën:”Po cila qenka kjo fjalë kaq e rëndë që e keni thënë dhe për të cilën vazhdoni të ndiheni në siklet dhe i kërkoni Zotit që tu falë?!”

Ai u përgjigj:”I kërkoj Zotit të më falë për fjalën:”Të falënderoj o Zot!” që e kam thënë para tridhjetë vitesh!”

“Çfarë?! I kërkon Zotit falje sepse e ke falënderuar?!” ndërhynë njerëzit, të cilëve iu shtua akoma më shumë habia.

Mësuesi i madh u tha:”Më lini t’ua tregoj si qëndronte puna. Para tridhjetë vitesh jetoja në Bagdad. Atë ditë isha duke dhënë mësim në xhami. Ndërkohë, nga jashtë, u dëgjuan thirrje e ulërima:”Ka rënë zjarr! Ka rënë zjarr! Shpëtoni shtëpitë e njerëzit tuaj!”

Të gjithë njerëzit që ndodheshin në xhami brofën në këmbë dhe u turrën drejt shtëpive dhe familjeve të tyre për të shpëtuar ç’të mundin. Sigurisht që edhe unë u turra drejt shtëpisë dhe familjes time. Teksa po vrapoja drejt shtëpisë time, një djalosh i ri më doli para dhe më tha:”Rri rehat o mësues se shtëpia dhe familja jote janë të sigurt. Nuk ka rënë zjarr atje!” Në atë çast, nga gëzimi thashë:”Të falënderoj o Zot!” dhe u ndala në vend.” Ndërkohë, njerëzit vraponin të alarmuar pa ditur se çfarë ka ndodhur me shtëpitë, familjet dhe pronat e tyre. Për shkak se i lashë njerëzit të alarmuar, ndërkohë që unë u qetësova dhe falënderova veten se nuk më ishte dëmtuar shtëpia dhe familja, u ndjeva keq, prandaj dhe i kërkoj Zotit të më falë sot e kësaj dite!”

Sot, ne jemi dëshmitarë të shumë personave, madje dhe familjeve të pastrehë, që digjen nga i nxehti i verës dhe mërdhijnë nga i acarri i dimrit, ndërkohë ne kalojmë me makina pranë tyre, pa u ndalur për t’iu gjendur pranë me diçka që ua lehtëson barrën dhe hallin. Fillimi i ndihmës ndaj tyre fillon me empatinë për ta, me solidaritetin, me ndjenjën që ata po vuajnë dhe duhet që secili prej nesh ti ndihmojë. Mos e kyç veten brenda kafazit të egos, duke mos ndjerë çfarë ndodh përreth!

Elmaz Fida