Kur afrohet pranvera fshatari shkon e punon në arë dhe mbjell farërat. Ai mbjell farë të ndryshme në vende të ndryshme. Çdo njëra prej tyre, ashtu si një kufomë varroset, duke u mbuluar me dhe, pastaj zhduket.

Dalëngadalë koha fillon dhe nxehet. Ara është si një kazan, dielli si një oxhak. Kazani fillon e valon në botën e rrënjëve.

Kur valon kazani bëhet gati dhe gjella. Bostani, qepët, patatet, etj. , janë një gjellë më vete. Në një kazan të quajtur arë, ziejnë 40 gjellë përnjëherë. Shija, era dhe ngjyra e tyre nuk ngjasojnë me njëra tjetrën. Allahu i Cili nga një farë si kufomë që futet në tokë, kriojn kaq gjellë të shumëllojshme, a nuk mund të krijojë edhe Xhenetin si shpërblim për besimtarët?

Ai i Cili krijon vende si parajsë në tokë, a nuk mund të krijojë edhe parajsën e vërtetë? Krijuesi që krijon çdo gjë nga dheu, a thua vallë nuk do të bëjë të mundur vazhdimin e jetës në ahiret për njerëzit që vdesin e bëhen dhe?