Na ishte njëherë një druvar shumë i fortë që kërkonte punë tek një tregëtar druri, i cili edhe e mori të punonte për të. Paga ishte shumë e mirë, por edhe puna ishte me kushte tepër të mira. Kështu që druvari vendosi të jepte maksimumin e tij.

Shefi i tij ia dha një sëpatë dhe i tregoi vendin se ku të priste dru. Ditën e parë, druvari i solli 18 lisa të prerë.

“Urime, të lumtë, i tha shefi, vetëm vazhdo kështu!” Shumë i motivuar nga këto fjalë, druvari ditën tjetër punoi edhe më me forcë, mirëpo mundi t’i sillte vetëm 15 lisa të prerë. Ditën e tretë punoi edhe më me forcë, mirëpo mundi t’i sillte vetëm 10 lisa. Ditë pas dite, ai sillte pak e më pak lisa të prerë.

“Jam duke e humbur fuqinë, mendonte druvari me vete.” Ai shkoi tek shefi dhe i kërkoi falje duke i thënë se nuk po e kuptonte se çfarë po ndodhte.

“Kur e ke mprehur për herë të fundit sëpatën?, e pyeti shefi.” “Ta mpreh sëpatën, hmmm, nuk kisha kohë që ta mprihja atë. Isha shumë i zënë me prerjen e lisave, tha druvari mendueshëm.”

Të dashur vëllezër e motra! Ja, mu kështu është edhe jeta jonë. Ne nganjëherë aq shumë e ngarkojmë veten, saqë nuk na bie ndërmend ta mprehim sëpatën. Në botën e sotme, duket se secili është shumë më i zënë se kaherë, mirëpo shumë më pak i lumtur. Pse po ndodh kjo?! A mund të jetë shkaku që ne kemi harruar se si ta mprehim vetveten tonë?

Nuk ka të keqe që të kesh aktivitet dhe të punosh shumë. Por Zoti i Madhërishëm nuk do që ne të jepemi aq shumë pas tyre e t’i neglizhojmë gjërat që janë vërtet të rëndësishme për jetën tonë, sikurse është namazi, leximi, ibadetet e ndryshme, etj. Të gjithë ne kemi nevojë që të pushojmë, të mendojmë e meditojmë, të mësojmë e të përparojmë.

Nëse ne nuk gjejmë kohë për të mprehur sëpatën tonë, atëherë do të bëhemi të plogët dhe do ta humbim efektshmërinë tonë. Pra, le të fillojmë që sot. Le të mendojmë për mënyrat, përmes të cilave të mund ta bëjmë punën tonën më me efekt dhe të mund të shtojmë shumë e më shumë dobi në të.