PËRDORE MENDJEN

Na ishte një i verbër, i cili në njërën dorë mban qypin e në tjetrën fenerin. Ai del natën nga shtëpia e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me pus, ku mblidhen njerëzit për të mbushur enët e veta me ujë.
I verbri, ngadalë, duke mbajtur një fener mbë­rriti te bunari dhe, kur i erdhi radha, e mbushi qy­pin e vet me ujë dhe u nis për në shtëpi.
Gjatë rrugës për në shtëpi takoi një njeri, i cili u habit se çfarë i duhet të verbrit feneri që bën dritë!
Mendonte me zë: “Për çfarë i duhet të verbrit fe­neri, çfarë fiton ai prej kësaj?”
E dëgjoi i verberi. Kur iu afrua ai njeri, e pye­ti me zë: “Çfarë të duhet feneri?”
I verberi buzëqeshi dhe i tha: “Sikur veç pak të men­doje, nuk do të më pyetje për këtë! A nuk e sheh se është natë dhe se është errësirë kudo rreth nesh?”
Njeriu e lëviz kokën dhe thotë: “Ashtu ësh­të, por ti çfarë dobie ke nga feneri kur je i verbër?”
I verbri tha: “Hej, njeri me sy, e mbaj fe­nerin që ti të më shohësh! Sikur të mos e mbaja, dikush prej kalimtarëve do të mund të përplasej me mua nga shkaku i errësirës.” Kur e mbaj fenerin të ndriçuar ndriçoj çdo gjë përreth vete, në mënyrë që të mos nde­shem me dikë dhe kështu e ruaj enën time të mos thyhet. A nuk është ashtu, vëlla?”
Njeriu e uli kokën nga kjo situatë e pa­kën­d­sh­me: “Të faleminderit plak për këshillën dhe urtësinë tënde! Mos më gjyko! Unë jam i paditur dhe i verbër, edhe pse shoh, e jo ti. Ti qenke i mençur, edhe pse nuk sheh! Pranoje ndjesën time! Sikur të kisha menduar mirë dhe drejt, nuk do ta ki­sha bërë një pyetje të tillë!”

Sa mirë do të ishte sikur njeriu t’i shfrytë­zon­te të gjitha begatitë që i ka dhënë Allahu, në mënyrë që të mos turpërohet, të mos pen­dohet dhe të mos bëhet injorant.