Ne mitrën e një nëne kishte dy beba. Njëri e pyet tjetrin: “A beson në jetën pas lindjes?!”
Tjetri u pergjigj: “Si jo, patjetër duhet të ketë diçka pas lindjes. Mbase ne jemi këtu për t’u përgatitur për atë që duhet të jemi më vonë.”
“S’ka kuptim”-tha i pari. “S’mund të ketë jetë pas lindjes. Cfarë jete do të ishte ajo?!”
“Nuk e di”-tha i dyti, ” mbase atje ka më shumë dritë se këtu, mbase do ecim me këmbët tona dhe do hamë me gojen tonë, mbase atje do të kemi shqisa të tjera që tani nuk mund t’i imagjinojmë?!”
Replikoi i pari. “Duket absurde. Të ecësh është e pamundur ndërsa të ushqehesh nga goja duket qesharake. Aorta umbilikale na ushqen me çdo gjë që na duhet. Ajo është aq e shkurtë, kështuqë jeta pas lindjes perjashtohet.”
I dyti sërish kembengjuli. “Megjithatë, unë besoj se ka diçka. Ndoshta është diçka më ndryshe, ndoshta nuk do na duhet kjo aortë.”
“S’ka kuptim”,- tha i pari. “Nëse paska jetë pas lindjes pse askush nuk është kthyer prej andej?! Lindja është fundi jetës”-tha i bindur i pari.
“Nuk e di”-tha i dyti, “por unë besoj se pas lindjes do ta takojmë nënën tonë, e cila do të kujdeset për ne.”
“Ehe, tani ti thua se beson në ekzistimin e nënës?!
Sa qesharake. Nëse ekziston, ku është tani ajo?!”- tha bebi i parë.
“Po, mjafton të perqendrohesh, të lutesh dhe do ta ndjesh zërin, dashurinë dhe mbrojtjen e saj”- tha bebi dytë.
– Për jobesimtarët, për ata që dyshojnë ose janë të luhatshëm.Për ata që duan të kuptojnë gjëra për të cilat Zoti nuk u ka dhënë shqisa në këtë botë, por argumente si dëshmi dhe udhezim i Botës tjetër…