Sa i përket rolit të namazit në tejkalimin e barrës së brengave, depresionit, ankthit dhe stresit nga zemra dhe në shërimin e sëmundjev të tij, individi duhet ta kuptojë patjetër se nuk ekziston asgjë më tepër, më e vlershme, më e këndshme, më inteligjente dhe më e bukur sesa gjendja e të qëndruarit para Krijuesit, përkulja ndaj Tij dhe lidhja e zemrës dhe e shpirtit me praninë dhe afërsinë e All-llahut, gëzimi ndaj jehonës së shqiptimit të lutjeve të Tij dhe shkrirjes tërësisht të ekzistencës, vetëdijes, trupit, mendjes, shpirtit dhe veprimtarisë në përvojat më të gëzueshme shpirtërore dhe fizike të namazit. Në namaze individi e vë në përdorim tërë qenien e vet (gjymtyrët, venat, arteriet, eshtrat, poret dhe çdo qelizë të trupit të vet) së bashku me Krijuesin dhe ai vetveten, mendimet e veta, kujdesin, fokusimin, përqëndrimin e shikimit dhe respektin e drejton vetëm ndaj Zotit të vet.

Gjithashtu, në namaz, individi e shkyç funksionin e vet motorik të adhurimit të kësaj bote, krijesave të saj, punëve, shqetësimeve, verbërive kontakteve dhe pështjellimeve të kësaj bote dhe ai shndrit nga një dritë shkëlqyese e Krijuesit të vet, e vë në veprim magnetin e pagabueshëm të devotshmërisë dhe adhurimit dhe qëndron para Tij me tërë qenien e vet, me zemrën, shpirtin dhe trupin e vet dhe secilës gjymtyrë ia ofron rastin për ta adhuruar Zotin e vet dhe që të lahet në lotët e dashurisë dhe të mallëngjimit për ta takuar Atë, në lotët e pendimit për mëkatet e veta dhe në lotët që e joshin dashurinë e All-llahut dhe bashkëndijimin për t’ia falur mëkatet robit të vet, të cilat mëkate i ka bërë dhe ta ngrisë në pozitë. Secila gjymtyrë (ekstremitet) do të veprojë në përputhje me atributet e veta të lindura. Zemra do të tërhiqet nga ana e Krijuesit dhe Fillestarit të saj dhe ajo do të pushojë në qetësinë më të rëndësishme dhe më madhështore të afërsisë së Tij. Të këtilla janë forcat shëruese të namazit. Ai është ushqim i trupit dhe i shpirtit.