Në një dhomë me tre shtretër te bardhe një njeri me vetëdije te humbur qëndronte aty në mes duke mos ndier fare aparatet e frymëmarrjes, të të rrahurave të zemrës dhe aparatet tjera te mjekësisë.

Plot një vit duke mos munguar as edhe një dite te vetme, këtë te sëmurë e vizitonte një grua me një fëmijë 14 vjeç, te cilët ia ndërronin rrobat, pyesnin për shëndetin e tij dhe shikonin te dhënat e fundit për te por pa te reja; ai vazhdonte te mbetej ne kome, dhe shpresa për shërimin e tij tashme kishte perënduar. Por, para se gruaja dhe fëmija te largoheshin nga spitali i ngrinin duart dhe e lutnin Allahun ta shëronte…

Kështu vepronte për do dite dhe atë nga dy here. Kjo sikur cuditi pak mjeket dhe personalin e spitalit: Perse e viziton për çdo dite kur gjendja e tij nuk ndryshon aspak. I folën se vizita e saj ishte e padobishme dhe ia thane qe te mjaftonte me një vizite javore. Gruaja nuk refuzoi dhe çdoherë përgjigjej: Tek Allahu mbështetemi!

Një dite, pak para se gruaja te vinte ne vizite, njeriu lëvizi ne shtratin e tij dhe nga njeri krah u kthye ne tjetrin, hapi sytë dhe e largoi pompën e oksigjenit nga goja dhe u ul ne shtrat. Me pas e thirri infermieren dhe i tha t’ia largonte aparatet për ndihme emergjente por ajo refuzoi dhe e thirri një mjek kujdestar, i cili se bashku me infermieren u mahniten kur panë njeriun ne atë gjendje. Ia beri disa kontrollime te shpejta dhe pa se njeriu ishte shëndoshë, kështu qe urdhëroi largimin e aparaturës dhe pastrimin e vendeve te trupit, në të cilat ishin futur këto aparate.
Koha e vizitës filloi. Hyri gruaja se bashku me djalin dhe posa e panë u bashkuan lotët e gëzimit, qarjes, buzëqeshjes dhe falënderimit për Allahun, i Cili e shëroi. Pasha Allahun, kam pritur se një dite do te vije dhe do ta gjej duke na pritur kështu në këtë gjendje- tha gruaja.
Mjeku iu drejtua gruas: Ky shërim nuk është rezultat i mjekësisë dhe mjeket nuk kane asnjë merite në të por pashe Allahun me trego perse vije nga dy here ne dite dhe çfarë beje?
Meqë me bere be ne Allahun do te tregoj: Herën e pare e vizitoja burrin për tu bindur për shëndetin e tij dhe për tu lutur për te. Pastaj shkoja se bashku me birin tim dhe iu ndanim lëmosha fukarave te lagjes me qellim qe Allahu ta shërojë atë.
Allahu nuk e humbi shpresën dhe lutjen e saj kështu qe nga vizita e fundit nuk u kthye ne shtëpi vetëm me te birin por edhe me bashkëshortin, te cilin aq shume e ka pritur shtëpia, qe t’i kthehet asaj buzëqeshja dhe i zoti i saj…

Mësimet e këtij tregimi:
Mbështetja e sinqerte ne Allahun duke mos lënë anash edhe shkret qe te shpijnë ne realizimin e qëllimit.
Besa dhe mendimi i mire për Allahun e Madhëruar.
Lëmosha me qellim shërimi prej barërave me te mira për shërim.
Roli i mjekëve dhe barërave assesi nuk refuzohet, ata janë shkaqe te shërimit porse nuk bën të harrohet as Shëruesi i vërtetë, Allahu i Madhëruar.
Cituar nga libri: Ta tej’es
Burimi:denana/
Përshtati ne shqip: Sedat Gani Islami