Lindi fëmija i mrekullueshëm i Mekës.

Sapo lindi fëmija, vrapuan për të lajmëruar gjyshin e tij. Abdulmutalibi menjëherë shkoi të shtëpia e Amines dhe e mori nipin në krahë me dashuri. E puthi, i mori erë dhe me të në krahë, mori rrugën drejt Qabes. Së bashku e vizituan dhe iu sollën shtëpisë së shenjtë. Abdulmutalibi kishte mbetur në mëdyshje, si ta quante këtë fëmijë kaq të bukur?

Kur ra në gjumë po atë natë, pa në ëndërr të njëjtin engjëll që i kishte thënë të hapte Zemzemin, i cili i pëshpëriti në vesh:

“Quaje Muhamed. Sepse Muhamedi do fitojë lavdërimin e gjithë krijesave të qiellit dhe të tokës.”

Të nesërmen njerëzit e fisit të Kurejshëve, e pyetën Abdulmutalibin:

Si ia vutë emrin nipit?
..
Muhamed? Po pse i ke braktisur emrat e të parëve? Pse Muhamed?
Abdulmutalibi iu përgjigj me fjalët e engjëllit të ëndrrës:

“Sepse desha që Zoti në qiell e njerëzit në tokë ta përmendin atë veç me nderim e lavdi. Dua që krijesat e qiellit e të tokës ta lavdërojnë këtë njeri!”

Dhe koha do ta vërtetonte se Muhamedi ishte i denjë për nderimin e respektin e çdo krijese!