Në disa rrëfenja tregohet se Zoti e dergoi melekun e vdekjes t’i marrë jetën një gruaje.

Kur vajti tek vendi ku ndodhej gruaja, meleku u çudit, pasi e gjeti krejt të vetme me foshnjën e saj, në mes të shkretëtirës së thatë.

Thuhet që meleku i vdekjes nuk e mbajti dot veten dhe qau nga fakti që do i merrte shpirtin kësaj nëne, duke e lënë foshnjën krejt të vetëm.

Megjithatë, ai s’kishte gjë në dorë, prandaj ia morri shpirtin dhe u largua.

Pas disa dhjetëra vitesh të tjerë, meleku i vdekjes urdhërohet t’i marrë shpirtin një burri. Kur vajti tek vendi ku ndodhej, pa qe ai ishte i moshuar dhe i shtyrë në moshë. Në dorë, burri kishte një bastun druri dhe i kërkonte kovaçit që t’i bëjë një fund hekuri për bastunin.

Ai i kërkonte që hekuri të jetë i fortë, që ta çojë sa më gjatë. Këtë herë, meleku i vdekjes qeshi ngaqë ky i moshuar shpresonte të jetojë edhe kushedi sa vite të tjera, ndërkohë që nga vdekja nuk e ndanin veçse disa sekonda.

Në ato çaste, Zoti i foli melekut të vdekjes dhe i tha:

“Pasha madhështinë Time! Ai që të bëri të qash, është po ai që të bëri të qeshësh tani.Foshnja që t’u dhimbs dhjetëra vite më parë, kur e ndave nga nëna, është pikërisht ky burrë i moshuar i cili të bëri të qeshësh sot.”