Ishte një vajzë shumë e bukur dhe e pamartuar. Jo se nuk kishte oferta për martesë, madje ata që i propozonin martesë ishin të shumtë dhe shtoheshin për çdo ditë, mirëpo ajo e refuzonte çdo ofertë.
Kur vinte ndonjë djalë me ofertë, prindi e ftonte t’u shërben kafe me qëllim që ta sheh atë që i propozon martesë, mirëpo çdo herë në fund e lajmëronte prindin se nuk dëshiron të martohet me atë djalë.
Prindi filloi të zhgënjehet nga çështja e saj, mirëpo nga dashuria e madhe që e ndjente ndaj saj, nuk e mundonte me fjalë që mos t’ia lëndon zemrën, edhe pse në vetvete e mundonin fort refuzimet e saj të çdo oferte që i vinte për çdo ditë.
Një ditë nga ditët, erdhi një djalë me një ofertë të re për martesë. Në pamje ishte një djalë i ri, i pashëm dhe i edukuar. Vajza pasi që e shërbeu me kafe, doli ta lajmëron prindin e saj, se ky është ai të cilin e donë për burrë dhe me të është e kënaqur ta shoqëron.
Këtë herë prindi i saj nuk mundi ta fsheh gëzimin e tij, dhe i tha: Bija ime, më njofto se çka vërejte te ky djalë, kurse te tjerët nuk e vërejte?! Ty të erdhën oferta nga më të pasur dhe më me pozitë se ky, dhe të gjitha i refuzove!!
Vajza, të cilës Allahu i kishte pas dhënë bukuri dhe mençuri, iu përgjigj: O prindi im, kur kërkoje nga unë që të shërbej kafe me qëllim që të më sheh djali që ka ardhur të ma kërkon dorën, unë i shërbeja kafe të ithët, pa sheqer. Ai në ato momente i mbante sytë tek unë, i mahnitur nga bukuria ime, por kur e shijonte kafen e ithët, e largonte shikimin nga unë, e harronte prezencën time dhe nuk më shikonte më. Kur e fillonte bisedën, fliste për pasurin dhe për pozitën e tij në mesin e njerëzve. Kurse ky djalë kur e piri kafen, edhe pse ishte e ithët, vazhdoi të më shikoi, buzëqeshi me mua dhe e piri deri në fund.
E ndjeva se e kuptoi domethënien e kafes së ithët dhe se e kuptoi se unë, dua që ndokush t’i ndan me mua vështirësitë para gëzimit dhe pikëllimin tim para lumturisë.
E ndjeva se ai e kuptoi se mëshira dhe dashuria mes dy vetave rriten kur jeta është e ithët, para se të jetë e ëmbël, dhe se ato nuk zbehen nëse i dalin përpara pengesa në rrugë.
E pranoi bukurinë time dhe seriozitetin tim dhe e piri kafen time të ithët. Pranoi të jemi së bashku në të ëmblën dhe në të ithtën, kurse këtë nuk e kuptuan të tjerët.
Prindi i saj foli dhe i tha: Bija ime, Allahu të bekoftë dhe diturinë dhe dritën ta shtoftë.

Nga arabishtja: Irfan JAHIU