Ai studioi për mjekësi në qendrën mjekësore ” Bimaristani Nuri “, që e ndërtoi në Sham Nureddin Zengi.
Më vonë përsëri në Sham, u bë nxënësi i Muhazzebuddin ed’Dahvarit i cili ishte themelues i ” Shkollës së mjekësisë Dahvarijje “. Pasi mbaroi specializimin ibnu’n-Nefis shkoi në Egjipt. Atje u ëmërua si ” mjek i veçantë ” i Sulltanit të Memlukëve, Barbarosës l dhe sy kryetar i mjekëve të shtetit në Siri dhe Egjipt.
Krahas kësaj dha mësim në Bimaristanu’n-Nasir ” që e ndërtoi Salahuddin Ejjubi në vitin 1181.

Mirëpo, si erdhi deri tek zbulimi, ky shkencëtar Islam ?

Atë kohë në Kajro kishte 1200 hamame të nxehta.
Transmetohet se një ditë ibnu’n-Nefis ndërkohë që po lahej me një sapun me vaj ulliri në njërin prej këtyre hamameve, menjëherë kishte marrë një letër, laps dhe bojë dhe kishte shkruar një libër për pulsin.
Zbulimi i ibnu’n-Nefis që është shkruar në historinë e shkencës botërore, është se ai ka shpjeguar në mënyrën më të saktë Qarkullimin e vogël të gjakut, përkundër Calinusit dhe ibn Sinait.
Calinusi dhe ibn Sinai kanë thënë se gjaku në zemër kalon nga barkushja e djathtë në atë të majtë. Ibnu Nefis ka refuzuar këtë mendim, ka pohuar se nuk ka një kalim të tillë dhe ka zbuluar se gjaku kalon nga barkushja e djathtë në mushkëritë e bardha me arterien pulmonare.

Pas 300 vitesh Michael Servetus dhe Realdus Columbus e kanë nxjerrë në pah këtë tezë. Më vonē, në vitin 1628 William Harvey e ka shpjeguar me detaje qarkullimin e madh dhe të vogël të gjakut.

Nga thëniet e të famshme është edhe kjo thënie e tij:

” Sikur ta dija se veprat e mia nuk do kishin vlerë edhe dhjetë mijë vjet pas meje, nuk do i kisha shkruar! ”
E huazuar