Zoti ia mësoi Ademit (bekimet qofshin mbi të) emrat! Po cilët ishin ato emra?

Ia mësoi ato emra, të cilët do t’i duheshin, do t’i shërbenin njerëzimit deri në ditën e fundit të ekzistencës. Po, po! Ia mësoi emrat/simbolet e shkencave, të lëmive, të sekreteve të botës, ia mësoi simbolet vetëm, sepse kjo botë është e botë e përpjekjes dhe e heqjes së asaj mbuleseje që Zoti e ka hedhur mbi enigmat, mbi fshehtësitë…shkurt: mbi emrat e Ademit! Meqë njeriu erdhi në botë për ta njohur Zotin dhe të Vërtetën e kristaltë, atëherë, Ai nuk mund të njihet thellësisht dhe realisht, as Ai e as jeta madje, as njeriu e as asgjë, pa e shpaluar e hequr ngadalë-ngadalë atë perde mbuluese, që Zoti e hodhi mbi fshehtësitë e pazbulueshme, ndaj dhe fjalën e parë që Ai e zbriti ishte “lexo!” Por Ai nuk e përcaktoi se ku, të lexojmë!!! Vetëm i tha lexo! Kujt?! I tha atij që e kishte dërguar mësues për njerëzimin, sikur dëshironte të thoshte se njeriut të parë ia mësova emrat/simbolet e mistershme të ekzistencës, kurse çelësi i atyre simboleve është tek ti o i pastër që je strukur i vetmuar, aty brenda shpellës! Dhe këtë fjalë lexo do ta pllakoste brenda atij librit të cilin do ta ruante deri në Fundin e Ekzistencës, në mënyrë që të shërbente si manual për t’i njohur emrat që Ademit iu mësuan! Zaten njeriut dhe botës iu dha jeta, që këto emra t’i njeh!

Ndërkaq, o shpirti im, ky mospërcaktim i leximit që e bëri Zoti brenda shpellës, është tejet i urtësishëm dhe tepër ngacmues, pasi të lexosh, nuk do të thotë të lexosh vetëm vargje dhe rreshta, libra dhe fletushka, por të lexosh gjithkund, gjithçka dhe gjithkë, është urdhër tronditës, madje dhe pikërisht në vendin ku zbulimi i emrave të Ademit ishte shumë largë! Ishte trazim! Të lexosh me meditim gërrmues, me frymën ngulmuese, në mënyrë që t’i zbulosh gjërat që jeta të merr kuptimin e vërtetë. E njeriu këtë mbulesë e ka brenda vetvetes, brenda unit të tij, ndaj dhe ai nuk i sheh, nuk i kupton, nuk i percepton gjërat siç ato në të vërtetë janë! Pa e hequr mbulesën!

Po!

Prapa kësaj që shohim, që dëgjojmë, që ndjejmë dhe që prekim, ka shumë gjëra më të mëdha e më të mistershme, porse, janë të mbyllura e të drynosura, e kur dryni të çelet, e dera të hapet, neve na mbulon një dritë madhështore, me Kuptimësime Hyjnore, na mbulon një freski, sepse i zbulojmë emrat e Ademit, oh emrat!

Po! Zoti ia mësoi emrat Ademit, njeriut të parë, domosdo, sepse vetëm prej tij më pas do të rrjedhte tërë raca njerëzore, kurse të mëvonshmit do ta trashëgonin genin simbolik të babait dhe njeriut të parë, që të zhyteshin te to, t’i zbërthenin enigmat e ekzistencës, e t’i përhapnin gjithandej zbulesat e mbuluara! Genin e simboleve të Ademit, do ta trashëgonin më pas pasardhësitë e tij, e që nuk do të kishte rëndësi raca, ngjyra, feja apo kombi.

Të gjithë shkencëtarët, shpikësit, zbuluesit dhe genitë e djeshëm, të sotshëm dhe të nesërm, janë vetëm trashëgimtarë dhe bartës të genit simbolik të babait të tyre të parë Ademit, janë vetëm zbulues që sosin misionin dhe ikin, që sosin misionin nëpërmjet përpjekjes së madhe dhe aftësive të tyre geniale, që trashëgojnë komponentin engjëllor të vëllait të parë Habilit, dhe që ia nxorrën fundin së zbërthyeri njërit prej emrave… që “… Ai ia mësoi Ademit!”

E sa emra iu mësuan atij vallë?! Sa simbolika iu mësuan?! Nuk i përcaktoi Zoti! Ai tha se ato janë të gjitha!