« E JOTJA ËSHTË VETËM AJO QË KE DHËNË! » (Tregim këshillues)

Lexoni me kujdes këtë tregim, pastaj mendoni a keni bërë edhe ju diçka?

Si po përgatitemi ne për atë që po vjen?

Jep sadakë derisa mundësh, dhe sa të mundësh, shfrytëzoje pasurinë tënde para varfërisë, shëndetin para sëmundjes, kohën e lirë para se të jesh i zënë, dhe rininë para pleqërisë.
I lutemi Allahut të Madhërishëm, që nga ky tregim të kemi dobi të gjithë ne. Amin.

Një halif ishte i njohur si sundimtar i cili kishte qenë shpesh i zhytur në mendime. Rrallë herë qeshej dhe kryesisht qëndronte i heshtur.

Një ditë një shërbëtor i tij, duke u turpëruar, i tha:

“O sundimtar, pranë gjithë këtij luksi dhe dukateve (monedha ari) që ke, pse ti je gjithmonë i zhytur në mendime? Të tjerët, po të ishin në vendin tënd do të kënaqeshin dhe do të gëzoheshin!”

“Po a e di ti sa dukatë kam unë?” E pyeti halifi.

“Ti ke sa të dëshiron!” Ju përgjigj shpejt shërbëtori.

Halifi mori frymë thellë, u mendua pak, e pastaj tha:

“Për vite të kam shërbëtor besnik dhe ndihmës, andaj mund të ta besoj sekretin tim. Unë kam vetëm 50 dukatë.”

“Si kështu?” Pyeti shërbëtori i habitur.

“Njerëzit mashtrohen dhe mendojnë se dukatet dhe të mirat tjera të kësaj bote janë të tyre. Por jo. Ta dish, o miku im besnik, se njeriu e posedon vetëm atë që ia jep tjetrit. Vetëm atë do ta gjejë në Ditën e gjykimit, në peshojën e veprave të tij si diçka që është e vlefshme dhe që me të vërtetë e posedon.
Unë ju kam dhënë vetëm dy të varfërve nga 25 dukatë dhe vetëm ata i posedoj. Të gjithë dukatet tjerë që janë tek unë, janë kalimtarë. Në Ditën e Gjykimit do t’i gjejë vetëm ata 50 dukatet dhe vetëm ata unë i posedoj me të vërtetë!” I shpjegoi halifi.

Përshtati: Miftar Ajdini