1) Leximi i Kur’anit duke e këndur, kuptuar dhe medituar në ç`do ajet të tij.

2) Afrimi tek All-llahu (subhanehu ue teala) me nafile (pas kryerjes së farzeve).

3) Vazhdueshmëria e përmendjes së All-llahut (subhanehu ue teala) në ç`do gjëndje me vepra, gjuhe dhe zemër.

4) Dhënia përparsi asaj që do All-llahu (subhanehu ue teala) ndaj dëshirave të robërve.

5) Mendimi dhe meditimi në emrat dhe cilësitë e All-llahut (subhanehu ue teala) të cilat tregojnë madhështinë e Tij subhanehu ue teala.

6) Të menduarit në mirësitë e dukshme dhe të padukshme të All-llahut (subhanehu ue teala) të cilat i ka përgatitur për robërit e Tij subhanehu ue teala.

7) Të qëndruarit vetëm me All-llahun (subhanehu ue teala) në adhurim në kohën kur zbret All-llahu (subhanehu ue teala) në qiellin e dunjas (në 1/3 e fundit të natës). Leximi i Kur’anit në këtë kohë dhe mbyllja e këtyre adhurimeve duke kërkuar falje, të penduar para Tij.

8) Zbutja e zemrës kur është para All-llahut (subhanehu ue teala).

9) Qëndrimi me njerëz të mirë e të devotshëm të cilët e duan All-llahun (subhanehu ue teala) me qëllim përfitimi nga fjala e tyre.

10) Largimi nga ç`do gjë që ndan zemrën nga All-llahu (subhanehu ue teala).

Nga Shejkhul Islam: Ibn Kajjim El-Xheuzijje (All-llahu e Meshirofte).