KULETA E HUMBUR

Mustafa është një tregtar i madh dhe i pa­sur, i njo­­hur për sinqeritetin e tij në mesin e nje­rëzve. Pran­daj, shumë njerëz i besojnë dhe bash­këpunojnë me të të sigurtë në cilësinë e mallit që ai shet. Ishte shu­më i pëlqyer, dhe numri i ble­rës­ve shtohej gjith­një e më shumë. Kështu që pasuria e tij shtohej. Kishte blerë një anije të madhe tregtare që të mund të blin­te mall më cilësor dhe më të çmueshëm nga vende të ndryshme, nga lin­dja, nga Kina dhe nga vende të pasura me mëndafsh dhe parfume.

Erdhi koha e haxhit dhe muezini e lajmëroi, që njerëzit të përgatiten me kohë për këtë detyrim. Këtë thirrje e dëgjoi edhe Mustafa, ndaj deshi të ni­sej për rrugë. Tha me vete: “Këtë e kam detyrim para Allahut xh.sh. për arsye se jam i pasur dhe duhet t’i përgjigjem Allahut xh.sh.!”

Allahu xh.sh. ka thënë: “Dhe për hir të Allahut, vizita e Qabes (haxhi), është obligim për atë që ka mundësi udhëtimi tek ajo.” (Ali ‘Imran, 97)

SHKUARJA NË HAXH

Mustafai u përgatit për rrugë dhe u nis me ndihmën e Allahut xh.sh. për haxh, së bashku me një karavan.

Karavani u nis në drejtim të Mekës së Nde­ruar. Gja­të rrugës ata u ndalën disa herë në më­ny­rë që be­simtarët të pushonin dhe të kryenin disa nevoja të ty­re. Bujtinat i bënë në disa vende, de­risa arritën në qytetin e dritës në Medine (El-Me­di­ne­tul-Munevvere). Me ta ishte edhe Mustafa. Pas një pushimi të shkur­tër në qytet, Mustafa deshi t’i blejë disa gjëra për të cilat kishte ne­vo­jë. Kur e futi dorën në xhep që të nxjerrë kuletën, kuleta nuk ishte. E kërkoi nëpër rrobat e ve­ta dhe u tmerrua kur edhe aty nuk e gjeti. Për fat të tij të keq iu bë e qartë se e kishte humbur ku­le­tën e me të edhe paratë e marra për rrugë. E në kuletë kishte tre mijë dinarë(lira te arit), që ishte një shumë e madhe. Kjo shumë parash do t’i mjaf­tonte për t’i mbuluar shpenzimet e rru­­gës për në haxh e do t’i kishin mbetur edhe shumë të tjera, të cilat mendonte t’ua dhuronte të varfërve në Mekën e Ndershme. Çfarë të bën­te tani? Kishte humbur pasu­rinë e nevojshme!

Mustafa mendonte si mundi t’i ndodhte kjo, mirëpo nuk u zhgënjye dhe nuk u hamend në qëllimin e tij për të kryer obligimin e vet. U paj­tua me këtë, duke thënë se ishte shkruar prej Allahut xh.sh. Ai megjithatë ishte i pasur, kishte pa­suri që vlen me mijëra dinarë, ndaj mund të hua­zonte nga shokët e tij që udhëtonin me të. Kur ta kryejë haxhin dhe të kthehet në shtëpi, do t’ua kthejë te paratë e huazuara. Kërkoi që t’i huazonin ca të holla, dhe të gjithë ishin të gat­shëm të jenë në shërbim të tij, për arsye se e çmo­nin, kështu që ia tubuan aq sa kërkoi. E kreu obligimin e vet të haxhit dhe u dhuroi të varfërve diçka prej parave, mu ashtu siç e kishte menduar në fillim të rrugës dhe u kthye në qytetin e tij. Ishte i gëzuar dhe i lumtur që Allahu xh.sh. ia kishte mundësuar një rast të këtillë. Shumë shpejt ua ktheu borxhin njerëzve, nga të cilët i kishte hua­zuar paratë, duke i falënderuar përzemër­sisht.

FATKEQËSITË I VININ NJËRA PAS TJETRËS
Kalonin ditët dhe Mustafai edhe më tej ishte treg­tar i madh, i cili gëzonte respekt. Jetonte në begati, ngase Allahu xh.sh. i kishte dhënë pasu­ri të shumtë dhe fëmijëve të tij u kish­te dhënë lumturi dhe shëndet. Gjithnjë e madhëron­te dhe e falënderonte Allahun xh.sh. për bega­ti­të që i kishte dhënë. As­një­herë nuk harronte t’i mësonte fëmijët e vet që të jenë të mirë dhe besimtarë shembullorë, që të je­në shembull me sjelljet e tyre dhe ta falenderojnë Allahun xh.sh., si dhe të kërkojnë falje nga Ai kur janë në vetmi ose në vend publik.

Mustafa kishte dy djem dhe një vajzë ende në gji. Ai i ushqente dhe kujdesej për ta. I kish­te mësuar të silleshin mirë dhe t’i res­pek­­tonin prin­dë­rit e tyre.

Një ditë, kur Mustafa u ul në tavolinë dhe dre­­konte me gruan dhe fëmijët e tij, dikush tro­kiti në dyert e shtëpisë së tij. Njëri prej djem­ve të Mustafasë shkoi ta hapte derën. Ishte shërbë­tori i tij Hasani, i cili e kërkonte zotëriun e tij për një gjë shumë të rën­dësishme. Mustafa u ngrit nga tavolina dhe e pyeti: “Ç’është ajo gjë kaq me rën­dë­si për të cilën po ma prish rehatinë?” Shër­bë­tori heshti për një kohë si memec, ishte zver­dhur dhe i shqetësuar dridhej nga frika. Mus­tafa e pyeti edhe një herë: “Fol diçka, pse je kaq i frikësuar? Më mban në hamendje!” Hasa­ni u për­gjegj: “Zotëri, anija juaj është fundosur gjatë kth­imit të saj nga India me tërë mallin që kishte brenda!”

Mustafa e uli pak kokën për shkak të këtij laj­mi të dhimbshëm dhe tha: “Nuk ka dalje e as ndihmë pa ndihmën e Allahut të Madhë­ru­ar. Kthehu në dyqan. Ky është vullnet i Allahut xh.sh. dhe asgjë nuk mund ta ndërrojë fatin që më ka caktuar Allahu xh.sh.”

Mustafa hyri në shtëpi dhe u ul në ta­vo­linë që ta përfundonte drekën me gruan dhe fëmijët e tij. Nuk u mërzit e as nuk vajtoi, po ia la fatin e vet vullnetit të Allahut xh.sh., edhe pse ajo anije përbënte tri të katër­tat e pasurisë së tij. Iu kthye punës së tij me plo­të dëshirë, i vendo­sur që ta kthente sa më shpejt pasurinë e vet të humbur.

Pas disa ditësh e goditi lajmi i kobshëm për vdekjen e djemve të tij. Një mur i vjetër qe rrë­zuar mbi ta, ndaj ata kishin mbetur nën gërma­dhat e tij, edhe pse njerëzit qenë munduar për t’i nxjerrë të gjallë që aty.

Mustafa qau dhe u mërzit për ta, por shumë shpejt e mblodhi veten, sepse e dinte që fatkeqë­sitë duhet t’i përballonte me durim, ndaj e luti Allahun xh.sh. që t’i falë e t’i përfshijë ata nën mëshirën e Tij.

Dhembjen dhe mërzinë e tij e zbuste mendimi se djemtë e tij kishin qenë të mirë dhe të dëgjue­shëm ndaj prindërve të vet. Plotësisht ia kishte lë­në fatin e vet Allahut xh.sh., se Ai mbron kë të dojë.

Mustafai mbeti me gruan dhe vajzën e vet të vogël. Mirëpo, puna e tij nuk shkonte më shumë lehtë si më parë, fitimi i tij bëhej gjithnjë e më i vo­gël. U detyrua që ta shiste shtëpinë e tij të ma­dhe dhe të blente një më të vogël, më modeste. Dyqani nuk ishte më plot me mall të çmueshëm, ndaj numri i blerësve zvogëlohej çdo ditë. Shër­­bëtorët e lëshonin në kër­kim të tregtarëve më të pasur. Mustafasë gjithnjë e më shumë i bin­te autoriteti dhe në fund u detyrua ta lëshojë qytetin e vet, se i vinte turp t’i shikonte njerëzit me sy. Ishte bërë shembulli konkret i një të pasuri që shumë shpejt ishte bërë i varfër. Pas rrobave të shtrenjta dhe të bukura tani mbante rroba të arrnuara. Dikur kishte shërbëtorë rreth ve­tes dhe shpeshherë i ndihmonte të varfrit, kurse tani me­zi jetonte.

Vendosi ta lëshonte qytetin e tij e ndoshta Allahu ia ndërron gjendjen e tij financiare me të mirë. Ndoshta ndërrimi sjell fat. Bisedoi për këtë me gruan e tij, e ajo u pajtua me këtë, bile edhe e trimëroi. Edhe ajo nuk mund t’i duronte shiki­met qëllimkëqija dhe përgojimin e grave të këqija, se pas pasurisë së madhe kishte mbe­tur pa asgjë dhe se familjen e tyre e kishte lë­në fati. Ajo duronte dhe mun­dohej ta ndihmonte bash­kë­shortin e saj në fat­ke­qësinë e tij, mirëpo gjendja tani ishte bërë e pa­durueshme dhe kishin vendosur që së bashku ta lëshonin vendbanimin e tyre të deri­ta­nishëm dhe të kërkonin fitim më të mirë dhe jetë më të lumtur.

SHKUARJA
Gruaja e durueshme e Mustafasë përgatiti pak ush­qim për rrugë. Ai e shikonte me ma­llëngjim qytetin e tij nga një dritare e vogël, du­ke kujtuar ditët e tij të lumtura. Sikur në ën­dërr e dë­gjoi zërin e gruas, që thoshte se çdo gjë ishte gati për rrugë. E mori vajzën e vogël në duar dhe e përqa-foi me butësi dhe në sytë e tij u para­qitën lotët, të cilët u mundua t’i fshihte nga grua­ja e tij. Gruaja e tij e mori edhe atë pak ushqim që kishin për rrugë. Ishte bash­këshorte e mirë, e durueshme dhe e dëgjueshme. Di­kur ishte e pa­sur, por me të gjithë kishte sjellje nje­rë­zore. Kur u varfëruan, fatin që ua kishte cak­tuar Allahu xh.sh. e pranoi në mënyrë shumë të qe­të. Edhe në këto çaste të rënda për burrin e saj ishte pranë tij dhe së bashku me të i bënte ballë kë­saj fatkeqësie. E tani shkon­te me të drejt të panjohures, edhe pse ishte në muajin e nëntë të shtatzënësisë e mund të lindte në çdo moment.

Gjatë rrugës Mustafa dhe gruaja e tij pu­shuan në një fshat dhe blenë ca gjëra të nevoj­shme. Pas udhëtimit të gjatë dhe të rëndë mbërritën në një qytet të madh, në të cilin synonin të shko­nin. Menjëherë pas hyrjes në qytet, gruaja e tij filloi të ankohet për dhemb­jet e lindjes. Si duket kish-te ardhur momenti i lin­djes. Mustafa gjeti një shtëpi të vjetër e të pabanuar në periferi të qytetit, pa dyer dhe pa çati. Këtu u vendosën.

Ai pastaj nxitoi deri në qytet, ndërsa nata kishte filluar të lëshohej. Erdhi në qytet, mirëpo nuk arriti të blejë as­gjë, ngase të gjitha dyqanet ishin mbyllur. Shëtis­te rrugëve të qytetit e zemra e luste Allahun xh.sh. se ndoshta do të gjente ndonjë dyqan të ha­pur. Më në fund e gjeti një të hapur dhe u gë­zua tej mase.

FUNDI I FATKEQËSIVE
Mustafa aty bleu qumësht dhe vaj. Shitësi e pyeti: “Ku e ke qypin?” Mustafai iu përgjigj: “Unë jam i huaj dhe nuk kam qyp. Atëherë pa­gua­je garancinë për qypin! Mustafa i zhgënjyer pyeti se sa kërkon “Pesë dërhem!” – iu përgjegj shitësi. Musta­fa­i heshti. E shitësi i tha: “Ç’është me ty, o njeri?” Mustafaja i tha: “Nuk kam, kam vetëm një dërhem! Ma jepni atë (qypin ), e unë ju premtoj se do t’jua kthej atë!”

Shitësi i mirë e kuptonte se ç’është varfëria dhe ne­voja e Mustafasë dhe nga mëshira ia mbu­shi qypin me qumësht dhe i hodhi në të pak vaj. Ia dha Mustafasë duke i thënë: “Mos harro që në mën­gjes të ma kthesh!” Mustafai e falënderoi dhe i premtoi se do ta kthente pa e vonuar. E mori në duar qypin dhe ashtu i gëzuar u nis duke i harruar për një moment problemet e veta. I dukej sikur po dërgonte gruas së vet një dhuratë të çmueshme. Atë po e priste një ushqim i shijshëm pas lindjes së dhimbshme.

Atëherë i ra ndërmend se ajo ishte e vetme në një shtëpi të pabanuar dhe të shkatërruar dhe e kaploi frika se mos ndoshta gjatë lindjes i ka ndodhur diçka, ndoshta ka pasur ne­­vojë për ndihmë. I shpejtoi hapat e tij duke ka­luar nëpër rrugicat e errëta të qytetit. Nuk kishte më as kalimtarë askund. Njerëzit kishin shkuar në­­për shtëpitë e tyre që të pushonin pas ditës së mundimshme.

Mustafa ecte me hapa të shpejtë dhe pa­prit­mas rrëzohet, e qypi së bashku me qumështin i del nga duart dhe copëtohet i tëri. Mustafanë e kaploi një zhgënjim i papërshkruar. Para syve të tij renditeshin fotografitë nga jeta e tij, pasuri dhe bollëk, kurse tani mjerim, varfëri dhe mërzi. Pa marrë parasysh sa ishte i durueshëm, këtë nuk mund ta duronte. Ia hapi Allahut xh.sh. zemrën e tij të thyer dhe e zbrazi të­rë mërzinë e vet me një vajtim të dhembshëm. Qante me zë aq shu­më, saqë që nga fëmijëria nuk kishte qarë ashtu. Vaji i tij theu qetësinë e natës dhe një njeri hapi dritaren për të parë se kush është duke qarë dhe pyeti: “Ç’ke o njeri? Pse qan?” Mustafai e ktheu kokën nga dritarja dhe u përgjigj: “Më ra qypi me qu­mësht dhe u thye!” Njeriu nga dritarja tha: “O Zot, një njeri i rritur, si ju, të qajë sepse i ka rënë qypi me qumësht? A jeni shërbëtor i ndo­një zotëriu koprrac? Ç’është me njerëzit këto ditë? I pengojnë njerëzit duke ua prishur gjumin për disa dërhemë!” Pastaj e përplasi dritaren, kurse Mus­tafa tha: “Allahu të faltë!” Menjëherë e ktheu shikimin nga copat e lagura të qypit nga qu­mështi i derdhur dhe kujtoi gruan e vet, e cila do të lindte e nuk do të kishte çfarë të hante.

Jeta ish­te e zezë në sytë e tij, e sidomos kur men­don­te se gruas së tij mund t’i ketë ndodhur diçka e ke­qe. Ndoshta është e vdekur e ndoshta edhe vajza e tij e vogël ka vdekur me të.

Menjëherë ia plasi vajit me zë të madh, se nuk kishte fare para, nga do të siguronte ushqimin!? Ai njeriu i mëparshëm doli dhe e qortoi: “Qetësohu, o nje­ri! Përse po na pengon? Na lë të flemë dhe shko! Njerëzve u ndodhin shumë gjëra të këqija e nuk kërkojnë ndihmë e as nuk qajnë!” Musta­fa tha: “Allahu të faltë! Unë para dhjetë vje­tëve kam humbur kuletën së bashku me tre mijë dinarë dhe asnjë lot nuk e kam lëshuar e as nuk kam vajtuar, sepse isha i pasur. Tani, po e sheh, po qaj për disa dërhem, se nuk kam më shumë!” Nje­riu i tha: “Çka ke humbur?” Mustafai tha: “Kule­tën me tre mijë dina­rë!” Njeriu: “Pashë Zotin, përshkruama!” Musta­fai: “A, edhe po më përqesh?! Më lër rehat, çfarë fitoj nëse ta përshkruaj?” Njeriu: “Pashë Zotin, përshkruama, seriozisht e kam dhe nuk po mahitem!” Mustafai heshti dhe tha me vete: “Nuk ka rrugëdalje, as ndihmë, as fuqi pa vullnetin e Allahut të Lartësuar, e tani jam në këtë situatë të padalshme, dhe ky njeri tani kër­kon që t’ia përshkruaj kuletën të cilën e kam humbur pa­ra dhjetë vjetësh. E ky tani dëshiron që të argëtohet!”

Atëherë ky e kapi për dore dhe i tha përsëri: “Për­shkruama kuletën e humbur!” Mustafa iu për­gjigj: “Do të të tregoj nëse më lëshon. Kuleta ësh­të e zezë, e qepur me penj të kuq, ka tre xhe­pa; në secilin nga një mijë dinarë. Tani, a je i kënaqur? Më lësho, Allahu të mëshiroftë!”

Njeriu e pyeti: “Kujt ia dërgoje ushqimin?” Mus­­ta­fai tha: “Gruas sime, të cilën e kam lënë në një shtëpi të braktisur e ajo është gati të lin­dë, e ndoshta tashmë ka lindur e nuk ka kush ta ndihmojë!” Njeriu: “Ti dhe gruaja juaj jeni mysafirë të mi! Eja të shkojmë dhe ta marrim atë!”

Mustafai ishte i gëzuar për shkak të mirësisë së papritur të këtij njeriu. U ngutën së bashku që ta merr­nin gruan dhe vajzën e tij. I gjetën dhe i sollën dhe gruaja nuk kishte lindur ende. Ua dha një dhomë dhe kërkoi nga gruaja e tij që të kujdeset për gruan e Mustafasë.

Nga mesi i natës, gruaja e Mustafasë lindi djalë. Mustafai u gëzua dhe falënderoi Allahun xh.sh.

GËZIMI
Në mëngjes nikoqiri i tyre ua solli mëngjesin dhe duke ngrënë ia filluan bisedës. Nikoqiri e pyeti Mus­­ta­fanë: “Me çfarë pune merresh?” Mustafa i tha: “Kam qenë tregtar dhe e di këtë punë, mirë­po tani jam i varfër siç më sheh dhe nuk kam me çka të treg­toj. Këtu kam ardhur të kër­koj punë, ndoshta te ndo­një tregtar tjetër.”

Nikoqiri i tha: “Si thua të marrësh pjesë me mua në një punë të vogël tregtare? Do të jap njëqind dinarë sa për fillim, që të mund të fi­llosh punën, e pastaj fitimin do ta ndajmë.” Pas di­sa ditësh, Mus­tafai u kthye te nikoqiri i vet dhe i tha: “Bëra tregti dhe fitova pesëdhjetë dinarë, gjysma është juaja!” Nje­riu i tha: “Bashkoja këtë fitim parave të tua dhe tregto me to që të fitosh më shumë!”

Iu kthye Mustafai tregut me plot vullnet për pu­­në. Frika nga vafëria ishte larguar, ndaj nuk e shikonte je­tën ashtu zi si më parë. Allahu jep dhe Allahu ndalon. Allahu e shpëtoi nga var­fëria kur e kishte më së vështiri, prandaj punonte pandërprerë e gju­hën dhe zemrën e vet vazhdi­misht e përdorte që ta madhërojë dhe falënde­rojë Alla-hun xh.sh.

Dinte ta tregonte falënderimin e thellë ndaj ni­koqirit të tij për ndihmën e dhënë. U kthye kur ka­luan disa javë dhe i dha gjysmën e fitimit.

Njeriu i tha Mustafasë: “Shiko shoku im, tani do të të them diçka pasi e arrite qetësinë dhe rehatinë e zemrës sate.”

Mustafai pyeti: “Çfarë do të më thuash, o vë­lla?” Njeriu i tha: “A të kujtohet që e ke humbur kuletën e të hollave?” Ky iu përgjigj: “Po, më kujtohet, kurrë nuk do ta harroj këtë!” Njeriu
tha: “Të pata pyetur se a mund të ma përshkruash kuletën e ti e bërë këtë.” Mustafa tha: “Po, këtë e pata bërë atë natë kur isha duke qarë!” Njeriu shkoi tek një arkë e zbukuruar dhe nxori një kuletë: “A është kjo kuleta juaj?” Mustafa mori frymë me vështirësi dhe gati sa nuk i doli shpirti kur e pa kuletën e tij. Nga gëzimi dhe tron­dit­ja humbi vetëdijen. Kur erdhi në ve­te, i tha njeriut: “Pashë Allahun, ku e gjetët?” Njeriu iu për­gjigj: “E kam gjetur para dhje­të vjetësh në rrugë për në haxh. I thashë një nje­riu që të bërtiste me zë, kush e ka humbur ku­le­tën, mirëpo askush nuk u paraqit, prandaj e mo­ra që ta ruaj duke iu lutur Allahut xh.sh. që të më ndihmojë në gjetjen e prona­rit të kësaj kulete. Unë nuk ha haram. E falënderoj Allahun, i Cili të ka dërguar në këtë qytet dhe ma ka mundësuar të ta kthej kuletën kur ke pasur më së tepërmi nevojë për të holla! Këto para janë fi­tuar hallall. Merre kuletën tënde dhe paratë që i fi­tove më parë, ngase t’i kam dhënë një­qind dinarë nga kuleta jote!”

Mustafa e falënderoi atë njeri për çdo gjë që kish­te bërë, si dhe e luti Allahun xh.sh. që t’a ndihmonte edhe më shumë për shkak të fisnikërisë dhe sin­qeritetit të tij.

Jeta përsëri u ringjall te Mustafa dhe fa­milja e tij: “Bota e muslimanëve ende është plot me mirësi dhe sinqeritet, kur ka ende të tillë si ju. Allahu i sprovon krijesat e Tij. Më duket sikur

Allahu jua kishte dhënë në amanet këto para, që të mund të m’i ktheni atëherë kur të kem më së tepërmi nevojë për to.” Atëherë le­xoi nga Kur’ani i Nderuar:

“Dhe ata të cilët kujdesen për amanetet e be­suara atyre dhe për obligimet e veta. Dhe ata të cilët lutjet e tyre i kryejnë me kohë ata janë pa­sardhës të denjë, të cilët do ta trashëgojnë xhenetin; ata do të jetojnë përgjithmonë në të.” InshaAllah.

MËSIME NGA KULETA E HUMBUR
1. Tregtari musliman është i detyruar ta fa­lënde­­­rojë Allahu xh.sh. dhe të kapet fu­qi­shëm në fenë e Allahut – Islamin, e pa­su­ria assesi nuk mund të jetë zëvendësim për Islamin. Musta­fa­, ndonëse tregtar, nuk ish­te mendjemadh.

2. Kur muslimanin e godet ndonjë fatkeqësi (rast vdekjeje) duhet të thotë: “Inna lil-lahi ve inna ilejhi raxhiun.” (Ne jemi të Allahut dhe tek Ai do të kthehemi). Mus­tafai kështu veproi kur iu fundos anija dhe kur iu mbyten të dy djemtë.

3. Pasuria dhe shëndeti mund t’i shkojnë mus­li­ma­nit për një ditë, siç i ndodhi Mus­ta­fasë, kur ai u bë i varfër, pasi ishte i pasur.

4. Allahu xh.sh. ndonjëherë i sprovon mus­li­ma­nët me fatkeqësi, që të shohë se a do të jenë ata të durueshëm apo jo. Mustafa ish­te i durueshëm, duke shpresuar në shpër­bli­min e Allahut xh.sh.

5. Gruaja – muslimania duhet të jetë e du­ruesh­me dhe duhet t’i ndihmojë burrit të saj që t’i ka­lojë më lehtë problemet jetë­so­re, të mos e lërë atë të vetmuar, por ta kë­shillojë dhe ta nxi­së që të jetë më i durue­shëm, siç vep­roi gruaja e Mustafasë kur i vdiqën fëmijët.

6. Shitësi duhet t’u falë borxhet aq sa mundet të varfërve dhe skamnorëve, kur të blejnë diçka nga ai, siç veproi shitësi i qumështit me Mustafanë.

7. Muslimani duhet t’i lutet Allahut xh.sh. sa më shumë, e sidomos nëse e godet ndonjë e keqe.

8. Muslimani duhet ta përcjellë gjendjen e vë­lle­zër­ve të vet muslimanë dhe t’u ndihmojë atyre tamam si njeriu që dëgjoi natën zërin e vajit të Mustafasë, dhe e pastaj e gostiti atë në shtë­pi­në e tij.

9. Muslimani është i besueshëm dhe nuk e har­­xhon mallin e huaj, edhe nëse e ka në duart e veta atë mall. Kështu vep­roi nje­riu i besueshëm që gjeti kuletën e Mustafasë.

10. Muslimani nuk e humb shpresën në mëshi­rën e Allahut xh.sh. e ndonjëherë fatke­që­sia zgjat shumë e pastaj ndërpritet, si­ Mustafai i varfër, i tëri në sprova dhe në fund u bë përsëri i pasur me begatitë e Allahut xh.sh.